fersûde bir geceydi
Kordon’da bir çaycı sandalyeyi ters çevirmişti
loş adımlar ve sönen mırıltılar seyrelmiş
içimdeydi hâlâ
yanağımda unuttuğun bir ‘iyi geceler’ kırıntısı
ceketimde unutulmuş ellerin vardı
son palmiyenin dibindeydi



esintili bir geceydi
İzmir tenlerde bir meltemdi
okşayan ve etekleri uçuşan
Fuardaki tenha banklar bizi anlardı
üstünde unutulmuş derginin sararmış sayfası
iki sigara arasında eksilen bir sonsuzluk yalpası
şehrin alnında terli bir yalnızlık vardı
gözlerin gibi ¬
yarımdı



çizgili bir peçeteye yazılmış susuşun
karşıdan geçen tramvayın camında
yansıyordu içimde
yanıp sönen duruşun



frezya kokuyordu elin,
ama ben bu kentte hep şakayık unutuyordum
bir kaldırım kenarında,
gidenin ardından söylenmeyen her cümle gibi



pencereye yaklaşsam,
belki duyarım geceyi sana anlatan kediyi
çünkü bu şehirde
yalnızlığın bile vardır
kendine ait bir dili



geçip giden minibüslerin camında
senin olmayan bir omuzun buğusu
vapura üşüşen martı çığlıklarında
adını fısıldıyorum içimden
kabul olmayacak bir duada



çünkü ben seni
yalnızca “o gece” değil ey şeydâ
her gece yeniden bekleyen ferda
gürültüyle kapanan bir kapıydım
ardından dönüp bakmadığın
adını unutmuş bir sokak lambasının
titreyen yalazında nisyandım



geciken bir sokak çalgıcısı çaldı “Elbet bir gün”ü
şarkının ortasında düşürdüm adını içimden
ve fark ettim aniden:
yalnızlık da bir şarkıdır,
söylenince eksilen



ve biliyorum,
her sabah seni unuttukça
biraz daha çoğalıyor şehir
ve biraz daha siliniyorum
her gece seni hatırladıkça