El işi yapardı..
Secdede uzun kalırdı. Bazen kalkamaz, uyur, kalırdı.
Kılamazdı bazen yatsıları, kaçırırdı.
Ocağımızın ışığı, Anamdı.. Atamdı..

Sesi güzel değildi belki ama söylerken acıtırdı.
Pek söylemezdi, ama onunda hayalleri vardı.
Dualarını okuyup yatardı, yatırırdı.
Kızardı bazen ama sonra sımsıkı sarıp, sarılırdı.

El işi yapardı..
Ne gözü yaştan, ne eli aştan kurtuldu.
Dağımızdı, tepesi atınca, pireyi yorganı yakardı.
Evlatlarım der pişirirdi aşırırdı.
Doyurunca yüzünde, güller açılırdı.

Sessizce alacakaranlıkta kalkardı.
Yaz kış demeden suyun soğuğunda abdestini alırdı.
Uzun uzun dalardı, keşkeli cümleler kurardı.
Kendi için olmasa bile keşke derdi. Evlatları vardı...

Namazları da, duaları kadar uzun sürerdi.
Benden geçti artık, Rabbim sizleri korusun der. Gülerdi.
Zorlanırdı, oturduğu yerden zor kalkardı.
Taşıdığı bedeni değildi aslında onu zorlayan.
Zor geçen yıllarıydı.

El işi yapardı.
Aş karıştırırdı ateşin karşısında, üşüyen bedenini ısıtırdı.
Babamı anlatır, ağlar, içimi acıtırdı.
Elinde avucunda ne varsa saçar dağıtırdı.
Ama ah etmezdi, dudaklarında hep şükür vardı.

Yüzümü okşardı, acırdı, ruhum huzur dolardı.
Gün o kadar uzundu ki, yaptıklarını saymak herkesi yorardı.
Beni herkesten ve her şeyden çok anlardı.
Kimsenin sevmediği geceler, onun vuslatıydı.

Onun her şeyi tastamamdı..
Hak Teâlâ buyurdu. Onu benden aldı..