Ey yüreğimin şu haline sebep,
sırlarımın zümrüt yeşili gizli kitabı...

Karanlığı aydınlatan bakışındaki ışıkla,
bendeki sana doğru doyamadığım bir yola çıktım.
Bakışından mahrum kalınca
içimde binlerce hasret doğar da,
bir harfini duyunca yeryüzündeki tüm eserleri
sil baştan yazarım.

Seni düşündükçe, içimden derya dolusu şiirler akar.

Ben seni; ipek kadar ince işli,
sır kadar gizlenmiş bir derinlikte tanıdım.
Ömrüme girdiğin her dakika,
kanatları beyaz bir kumrunun
eşine olan sadakati gibi içime işler...

Bilir misin, bazı aşklar vardır ki mest etmez, manevi bir seherle uyandırır kalbi...
Bir hüsn-i hat gibi; kadim, temiz ve ebedi...
Ne maziye kök salar, ne de istikbale heves eder...

İçimdeki sen; ne taşkınsın ne de gösterişli…
Ne bir heves içindeyim, ne de nefsin sesinde...
Zaman yok aramızda;
mesafeler sadece manaya dönüşür seninle.
Bir ben bilirim varlığının şahane rengini,
bir de, susmayı had bilen sabrım bilir seni...

Bil ki: Göçsem gam yemem, kalsam teselli olmam.

Ey canımın içi...
Ben seni öyle bir yerde taşırım ki,
oraya söz geçmez, ferman girmez...
Orası sana doğru çıkan sırlı kapıdır.
Ne görülür, ne de dünya bilir yerini;
yalnızca benim sezgimle açılan bir geçittir...

Ola ki bu dizelerim sana ulaşmazsa, dertlenmem,
Çünkü ben seni, yazılmamış her mısra
ve henüz edilmemiş dua gibi içimde besledim.

Bu sözlerim ezelden beri üflenmeyen bir neyin uyanışı gibidir.
Ola ki alıp okursan, yüreğindeki en değerli kuytuda saklansın,
Ola ki almazsan, meçhulde kaybolan sisler gibi dağılsın.

Duy ki; aşk tepeden tırnağa duadan ibarettir;
ben duamla sende tamamlandım.

Bil ki: Göçsem gam yemem, kalsam teselli olmam.