0
Yorum
9
Beğeni
4,5
Puan
235
Okunma
Bu şiir, sevmenin sadece varlıkla değil, yoklukla da sınandığı derin bir iç yolculuğu anlatır. Aşkın en yakıcı hali, birinin yokluğuna susarak katlanmaktır. Her dizede, bir kalbin sessizce çöküşü, umutların birer birer soluşu ve artık geri dönmeyen bir sevdanın ardından kalan boşluk...
Ben seni severken yandım, küle döndüm,
Kendi ellerimle, kendi kalbimi gömdüm.
Seni sevmek değil de, sensiz kalmak yordu,
Yokluğuna susarak, içimde söndüm.
Yıkıldı içimdeki bahar, soldu sensiz,
Savruldu umutlarım, hepsi oldu değersiz.
Sustu mutluluklar, coşkular yetersiz,
Her yanım karanlık, geceler sessiz.
Bu yüreğe ne sevda, ne de teselli,
Bu göze ne ışık, ne de hayali.
Bu aşka ne bahar, ne de çiçeği,
Ne filiz verir artık, ne doğar biri...
Kırıldı şu kalbim, yansıman bile yok,
Yollar bile terk etti, artık izin yok,
Kalbimde eski şarkıların hiçbir sesi yok,
Sadece sensizlik var, derin ve soğuk.
5.0
50% (1)
4.0
50% (1)
