Sonbahara yağmur yağıyordu
Sen yoktun
Yitirilmiş zamanlarda ses vermiyordu
Suskun dudakların hepten susmuştu
O, senin en sevdiğin şarkın
İnliyordu dallarda
Rüzgar gibi bir eylül esiyordu saçlarımda
Bir sevda fırtınasına tutulmuş gibi
Ağlamaya durdu şiirlerim
Yalnızlığım, çaresizliğim gün batımında gizlendi
Tüketiyordu sensizliğim beni
Siyahımda kuşlar tünüyordu kırık dal uçlarıma
Sen gideli yüreğimde özlem şarkıları söylenmekte şimdi
Hüzün yazmakta kalemim her şiirimde

Uyumuştun artık düşüncelerimin helezoni yolculuğunda
Hasrete ayarlı sevda takviminde sessiz sayfalar
Düşlerim, rüyalarım sensiz çıkarken sabaha
Sonbahar dertleşiyor yağmurla
Sapsarı yaprakları uçuşurken
Islak sokakların
Kaldırımlarında
Ağlıyordu bir kadın

Ses veriyor düşlerime yağmurlar
Akşamın sessiz yağan hıçkırıklarına sığınıyorum yine
Gecemin içinde
Kaç kez uyanışım ve korkularım
Tutunduğum sevdan bile terk etmiş... yüreğimi
Bir bahar vurgunu suretine sesleniyor rüzgar
Gökyüzüne bakıyorum ; ay sere serpe semaya yayılmış
Gözlerimin ışığında arıyorum yiten sevinçlerimi
Seni bulabilmek
Dipsiz kuyulardaki korkular gibi
Gözlerimde mazinin umut ışığı
Yeniden dirilte bilir mi ölmüş hücrelerimi

Yak artık isli kandilde bekleyen fitili
Sisli bir ışık yayılsın kararmış geceme
Ellerin gezinsin saçlarımın sızlayan tellerinde
Bil ki ; sisli ışık, isli kandil ses verir
Simsiyah umutsuz gecelerime
Mümkün mü ki o çıkılmayan karanlıklardan
Çıkışın ?

Günay Koçak

29/5/2025