______

Duymadın mı?
Bir kadın daha öldü bu sabah.
Çocuklarının çantasına sandviç koyarken boğazı sıkıldı.
Sütünü yeni ısıtmıştı.
Küçük oğlu uyanmadan önce öleceğini bilmiyordu.

Bu satırlar sana uzaksa,
Henüz şiddetin dili sana temas etmemiştir.
Henüz bir kadının feryadı, senin duvarını çatlatmamıştır.
Ama biz evinin kapısında vurulanlar,
Karakolda susturulanlar,
Mahkemede yok sayılanlarız.
Biz; elinden telefonu alınan, adı “kadın” diye küçümsenenleriz.

Her biri bir dağ gibi yıkıldı.
Birinin adı yoktu çünkü gazeteye çıkmadı,
Biri intihar sayıldı çünkü “erkek” öyle dedi.
Biri “şiddet yok” dedi çünkü korkuyordu.
Birinin gözleri hâlâ açık çünkü çocukları vardı.

Ve kimse sormadı:
Bu kadın ne yaşadı?

Sokaklar sessiz, kaldırımlar alışmış.
Katil hâlâ nefes alıyor çünkü hâlâ “sevdiğini” söylüyor.
Sevgi, böyle bir şey değil.

Biz kadınlar…
Bir ses olmak istiyoruz.
Mezarlıklarda yankılanmayan bir çığlık.
Korkmayan, susmayan, boyun eğmeyen.

Çocuklarımız bize bakmasın artık korkuyla.
“Anne bir gün babam seni öldürür mü?” demesinler.
Bu ülkenin her sokağında,
Kadınlar şiddetin gölgesinde yürüyorsa,
Kimse özgür değildir.

Bu şiir bir çağrıdır.
İsim vermiyoruz çünkü isimler çoğaldı.
Sadece bir sesiz,
Bir vicdanı titreten sessizliğe karşı.

Eğer sen de duymak istersen:
Biz buradayız.
Yaşıyoruz.
Haykırıyoruz.
Ve asla yalnız yürümeyeceğiz

Peri Feride ÖZBİLGE
30. 05. 2025