Sen beni değil,
Onu sevdin.
Ben gözlerinde bir gölgeydim,
Oysa o, ışığın ta kendisiydi senin için.

Ben bir şiirin arada kalan dizesi,
O baştan sona ezberindeydi.
Ben bir nefesti belki geçici,
O, her soluğunda gizlediğindi.

Adımı hiç ezberlemedin,
Bir yabancı gibi geçti dilinden.
Sesim dokunmadı yüreğine,
Çünkü çoktan mühürlenmişti kalbin bir başkasının ismine.

Beni sevmediğini söylemedin,
Ama sevmemenin bin türlü susuşunu öğrendim bakışlarından.
Bir insan bir kalpte böyle mi eksik hisseder?
Ben tam sendeyim sandım,
Sen hiç bende olmamışsın.

Kokum sende hiç iz bırakmadı,
Çünkü çoktan başka bir teni taşıyordun üzerinde.
Sarılışın bile ödünçtü,
Ben senin kollarında, onun hatırasına değiyordum sessizce.

Sen bana gelişinle kandırdın,
Ama dönüşlerin hep ona.
Ben bir duraktım, unutulmaya layık,
O ise senden geçmeyen tek hatıra.

Birlikte sustuk,
Ama sen onunla konuştun içinden.
Ben seni severken eksildim,
Sen, onunla tamamlandın gizliden.

Ve şimdi biliyorum,
Ben bir yara değil,
O yaranın geçişinde kullanılmış bir izdim.
Sen beni değil…
Hep onu sevdin.

Artık ne adımı fısılda, ne gülüşümü an,
Zaten hiç yerleşmemiştim yüreğine.
Ben sana dair her şeyi kalbimde gömdüm,
Sen bensem bile, hep bir başkasıydın kendine.