______


Kırıldım,
hem de bildiğin gibi değil
duvarlara çarpan gölgesi gibi
kendi sesimin…
Bir “merhaba”da başlıyordu içimdeki fırtına,
bir “hoşça kal”da yıkılıyordu içimdeki şehirler.
Kimseler bilmiyordu,
ben sustukça
daha çok konuşuyordu kalbim.

Sokağın köşesindeki kaldırıma oturdum bir gün,
geçmişin ayak sesleriyle…
Ne çok hatıra geçti önümden,
ne çok ben geçtim kendimden.

Kırgındım;
yalana,
yarım kalan kelimelere,
gözlerimin önünde gidenlere.
“Sen çok güçlüsün” dediler.
Kimse sormadı,
güçlü olmak istemediğimi.

Ben yine de bekledim,
bir sevda gelse de adımla seslense,
bir dua düşse alnıma—
adı umut olan…
Çünkü hâlâ,
bir çiçeğin suya yönelmesi gibi
bir umudun kalbine döndü gözlerim.

Biliyor musun?
Bazen bir kadının gözyaşına
bir ömrün sessizliği sığar.
Ben sustum,
ama yüreğimde çığ gibi büyüyen sözcükler vardı:
“Ben buradayım…”
Bir kırgınlık gibi suskun,
bir umut gibi dirençli.

Kırıldım...
Ama dökülmedim,
Dağ gibi sustum,
çığlıklarımı içime gömdüm.
Bir “nasılsın”a hasret kaldım,
ama “iyiyim” demeyi öğrenmişim çoktan.

Gözlerimi kaçırdığım aynalarda
bir kadın var artık:
Çok susmuş,
çok beklemiş,
çok sevmiş...
Ve hâlâ
bir gülüşe inanmak isteyen…

Bir zamanlar
adı gibi bildiğim eller,
artık hatırlamadığım sokaklar gibi—
yabancı…
Bir gülüşün kıyısında beklerken
bir veda düştü içime,
adını hâlâ silemediğim…

Ama bil ki,
her kırgınlık biraz umutla yaşar,
çünkü her gecenin sabahı vardır,
ve her sabahın penceresinde
perdeyi aralayan biri çıkar.

Ben hâlâ
kırılmış aynalarda
kendime gülümsüyorum.
Ve hâlâ
en çok kendime söz veriyorum:
“Bir gün geçecek.
Ve geçtiğinde
bu yüreğe değen ne varsa
çiçeklenecek...”

Çünkü ben
yıkıldığım yerden kalkmayı
en iyi dualardan öğrendim.


Ve ben,
yine de seviyorum hayatı,
her şeye rağmen.
Çünkü umut,
en çok kırılanların yüreğinde yeşerir.

Gör bak,
bir gün gülerken anlatacağım
bugün sustuğum her şeyi
sadece senin gözlerine bakarak.
Çünkü umut,
en çok da
yeniden inanmayı bilen kalplerde güzeldir…

Peri Feride ÖZBİLGE
29. 05. 2025