Sen de biliyorsun...
Bu aşk, adımlanmaz yolların sessizliğinde küskün bir yürüyüştü,
gölgesi vardı, kendisi hiç olmadı
Birlikte susmanın bile haram kılındığı
o mahzun ihtimallerde kaldık.

Ben sana her gece dua diye döküldüm,
sen bana her sabah “imkânsız” diye sustun.
Bir kelâm etsen, belki kâinat değişirdi;
ama sen de biliyorsun,
biz, zamanı delinmiş iki yalnızlıktık.

Bakışmadık bile,
lâkin her göz göze gelişimiz
bir harf daha kazıdı içime seni.
Adını andıklarında susuyorum
çünkü hangi heceye sığar ki
“asla olmayacak” kadar gerçek bir şey?

Sen de biliyorsun...
Birbirimize çok geçtik,
henüzken bile geçtik.
Ben seni olurken sevdim,
sen beni olmaması gereken diye gömdün.

Ve şimdi…
Birlikte yaşanmamış onca şeyin ağırlığıyla,
iki yabancı gibi değil,
iki yarım dua gibi geçiyoruz yan yana.

Kalbim hâlâ sana yer açıyor"... "
ama sen de biliyorsun...
imkânsızız...