Keşmekeşin bağrında ışık hüzmeleri, kılıç parıltıları
İğneli sivri kelimeler, sarkastik gülüşler ve yankıları
Hicvin vatanı Roma’dır dillerdedir halen mısraları
Unutulmadı hala Juvenal’in öfkesi, Persius”un iğnesi
Nakşoldu hafızalara Horatius’un zarif dokunuşları



Kalem kılıçsa, hiciv onun kınsız şemâli
Düşer mürekkepten damlalar hedef alır ikbâli



Moliere’in satırından hiç kimse kaçamadı
Heine mısralarından nice kinaye damladı
Boileau affetmedi soyluları yerden yere salladı
Voltaire vatanını tereddütsüz hiçe saydı



Neyzen küfürlerle susturdu zâdegânı
Eşref mısralarında hırpaladı bendegânı
Brecht sahnede çizdi proleteryanın encâmını
Yoksulun hayaleti Gogol’ün Palto’sunu giydi
Swift bir kalemde kralları soytarıya çevirdi
Cervantes’tir bu şövalyelikle mizahı diriltti



Söz, kimi zaman hançer olur, üstadın kaleminde
Tebessümler bile solar Nef’î’nin yırtıcı dizelerinde
Şeyhî’dir bu, Harname’de eşekle devleti tarttı
Yüzyıllar geçse de, hiciv yine gözleri kanattı



Ziya Paşa mazbata değil hiciv yazdı vezire
Namık Kemal sahneyi mitralyöz bildi sözlere



Kalem bir mihenk taşıdır, vurur arsız yüzlere
Mazlumun kahkahasıdır, sızar mürekkep gözlere



Divanlar, taşlama dolu, şair susarsa dilsizdir
Hicivler hep aynadır, yokluğunda âlem sessizdir