basitti soru: nerede kaldın?
cevap ise çokça yalındı
hiçbiryeregitmedim..




Kokun,
ciğerlerime/hücrelerime
kadar işliyor.
kemiğe giren vida gibi..

bu kentin
lambaları altında
yüzünü düşündüğümde
ve yaslan/uslan sen
boşluklarımıza..

biliyorum,
perdelerin kapalı

biliyorum,
aydınlıktan korunmak için
tüm çaban..

yangınında
ilk kurtaracaklarının
listesi içinde var mıyım?

eşyaların ve renklerin ki


sahi..
hangisi daha kötü..

ve sen ki sevgili;
tekrarı olmayan rüyalar gibisin,
topla dağıtmış olduğun
çocukluğunu
erken kalktığın
sabahlarda.

ve bil ki her sabah,
odama taşan yaşama
telaşlarının elektriğine
çarpılıyorum,

sana ıslak teminle..

parmaklarımın arasından
kaçıp gidiyor zam/AN..
bilerek ardından
gitmeyeceğimi ki

kelimelerinin sağanağındayım..

sana sussam.
sana sus(a)sam
boğulacağımı bil/iyorum..

yosunlu,
durgun ve yorgun olmayan
limanların arayışında,
İç/sel savaşlarında,
esir düşmüş,
yorgun yüreğim.
kelimelerimle batarken
denizine,

sen,
yaralanırken harf harf
ve gülerken,
delirirken,
tırnak işaretlerinde
sahte mutluluklarla

su-su-yo-rum şimdi..

su-su-yo-rum
sesim cümle olup
sana düşüyor,
sana dönüşüyor..

biliyorum,
şimdi yatağında yalınayak,
bentlerine akıyorsun
ve çoğaltıyorsun kendini
özenle ki

ben şehrin kenar süslerine
dönüşen silik ışıkları altında
seni bulabileceğim
köstebek deliklerini arıyorum.

ve gül kokulu teninin
üzerinde
seni açacak,
terinde işlenebilecek
harfleri topluyorum

ıslak/sahilinden..

Frigya mezarları gibi
gizli deliklerindeyken sen,
elimde
parmak aralarıma damlamış
mumla,
patikalarından,
kıyılarından ve kuytularından
sana geçitler arıyorum.

içine girip büyümek,
büyümek,
büyümek adına ki

umursamadan yürüyorum
geceden/sabaha..

ve bil ki sevgili;
kirpiklerinden çıplak bir melodi
yayılıyor sessizliğe/sensizliğe..

bil/iyorum
asla bağışlamadın beni.
göğüs uçlarındaki
uçurumlarının çizgisinde.
yaşamdan alıkoymadan beni,
bırakırken sessiz/sensiz..

sen; yüreğimi kaplayan
bu korkuya,
kanımın akmasına izin veren
kadın/kadınım.

senin yüreğine akıyorum.

kelimelerimin tınısından.
vazgeçerek delilenmelerimden,
densizliklerimden..

avuç içlerinde
izler bırakıyorum

t-anı diye.

yüreğim,
aklıma el verdiğince
ayva göbeğinin ortasında
duruyorum..

(gül-düm..n’densiz ve yersiz)

bir çocuğun kahkahasında
geceye bulanırken gün.
kokun düşüyor burnuma/
üşüyorum...

tırmanırken doruklarına.
dibini görmediğim
karanlıklarına iniyor,
duvarlarına dayanıyorum.
ıslak ki

unuttum/umuttun
teninde dağılan şifreleri..

sahi
kelimelerin çıkardığı
ıslak sesi duy/uyormusun.

çocuk parklarının sessizliği
kanıksayışı gibi..

bu gece yarısı
şehri soyuyorum teninden.

sen bendin.
benimdin..

(var) olmasaydın,
(var) olmazdım...





(...)