Eskiden gökyüzünü çok seven bir kadındı
Sevgilisi semayı beklemek için uzanırdı
Ama gökkubbe yok ve deniz bunu bilmiyor
Bu yüzden kafkaesk aynasını kırıp biçiyor
Sevgiliye erişmek için dalgalardan dağlar diziyor



O kafkaesk aynaydı, kendiyle çarpışan sureti
Gördüğü yansımalar gerçeğin büküldüğü öğreti
Camında eğilmiştir zaman, hayal mekanlar iner
Kadının gözlerinde sonsuz labirentler biter
Aynaya bakmak demek, kendine ters düşmekti
Ve her bakışta biraz daha eksilip tükenmekti
Kadın aynaya her gün biraz daha gömüldü
Ruhunun izdüşümünde usulca silindi ve bölündü



Hiçbir harita göstermez vuslatın yerini
Kadın artık semaya değil, içine bakar bulur yârini
Sonunda anladı, o ayna bir denizdi aslında
Göklerin sırlarını değil boşlukları saklardı ardında



Anlıyor ki sevgili bedensizdir
Aşığı denize ancak güneşini ve yağmurunu gönderir