Hazan süzüldü yine dağların sessiz çehresine,
Küf kokulu bir ölüm akıyor uzaklarda ve ötelerde.
Ey Nora, adını unutamıyorum nehirlerde
Her akışın içindesin, her kıvrımın derininde.
Ruhumun ebedi melodisi, ömrümün her hecesinde
Rüzgârlar hep seni fısıldar ağaçların bedeninde.
Her gece yıldızlar senin hayaline bürünür
Nice kışlar yaşadım hep senden önce düşlerimde



Seni deniz kıyısında görmüştüm bir zamanlar
Gözlerinde ufuk gibi çakıp sönen sonsuzluklar
O an, içimde ölümsüzlüğün kapısı aralandı
Ve ben her solukta biraz daha eksildim, gönlümde sayfalar kapandı.
Çoktan unuttum bile söylediklerini ve kelimelerini
Ama sesin nice ömürlerce ve her daim kulaklarımda
Zira aşk mânâ değil, yalnız bir yankıdır yaşamlarda.
Sisli gözlerin, nehirlerin Rişi sabrıyla sonsuz akışlarında
İşte bendim yavaşça boğulmayı seçen o ırmaklarda



Seni beklemek, zamanın bile unuttuğu bir dua,
Çoktan unutulmuş bir şairin ağzındaki son mısra
Ey suskunluk, ey dağların asil yalnızlığı, ey gümüş göllerin gizli sırrı
Siz bile onun yokluğunu anlatamadınız bana.
Yeşil bir deniz vardı gözlerinde, aniden daldım sularına,
Yazık ki artık kendi içine kapanmış bir boşluktur o derya
Beni taşıyan nehirler bile yorgun artık, her yanım malihulyâ
Senden uzağa aktıkça daha çok yanıyorlar, görünüyor Süreyyâ



O kıyılar hep aynı Nora, ama ben değiştim
Yüzümde zamanın izleri var, içimde hüznün sesi,
Daha dündü, bir zamanlar seninle dokunduğum taşlarla seviştim,
Şimdi bana yabancı, soğuk, suskun birer mezar oldular,
Ey sevgili, Hep sevgili, Can sevgili, seni unutmak ne demektir hiç bilmedim,
Senelerce sadece yokluğunla konuşmayı öğrendim
Gün gelir ölüm bende en gerçek bir hayattır
Zira orada hep seni bulurum, bir an, bile olsa şâyândır



Ölüm sonsuz denizidir, aşk denen nehirlerin
O denizden hep sana doğru yüzerim, aklımdan çıkmadı hiç gidişlerin
Her şey geçer Nora, hayatlar, dağlar, rüzgârlar ve zaman,
Ama sen hep içimde, ilk günkü gibi kalansın, inan.
İnsandır bu ya, sevdiğini kaybedince ölüdür zaten
İşte ben de artık hayatta değilim gerçekten
Olur da bir gün adımı unutursan eğer,
Bil ki ben sonsuzlukta seni bekliyorum, hiç tükenmeden, hiç gücenmeden.



Ey Nora, sonbahar yine sarıyor etrafımı ve puslu dağları
Ve ben yine sensizliğin ıssız ufuklarında ağlıyorum sabahları.
Bir gün, belki bir nehrin kenarında otururken,
Rüzgârlar sana adımı fısıldar yavaşça derinden.
O an, solgun ve yorgun bir yaprak düşer önüne sessizce,
İşte benim o sarı yaprak, kuru ve ölü olsa da senin.
Zira aşk ölmez, sadece başka bir forma bürünür budur
Ve benim artık senin sonsuzluğunda yaşayan sessizliğin