Gökyüzünde beyaz bir güvercin süzülüyor semalara,
Gözlerim takılı kaldı, rüzgarla savrulan kanatlarına.
Yeşil bir vadi üzerine bırakılmış umut dolu yüreğim,
Ben gülmeyi çoktan unutmuşum, biliyor musun anne?
Hüzün bulutları kapladı gözlerimi, kaderime ağlıyorum.

Bu yalan dünyada tutunacak tek bir dalım bile kalmadı,
Hayallerim esir düştü, zalimlerin yaşadığı bataklığa.
Ne bir kalpte sevgi, ne bir yürekte güven bulabildim,
Damarlarımda kan yerine kin ve nefret dolaşıyor şimdi.
Derin sulara battı yaşama sevincim, kaderime ağlıyorum.

Engin denizlerin ortasında kalmışım, çaresiz, yapayalnız,
Ateşe verdiğim hayat sandalım ısıtıyor artık düşlerimi.
Bir ağacın yapraklarına yazıyorum gözyaşlarımdan seni,
Kimselere diyemedim sana duyduğum hislerimi; fakirdim çünkü.
Yoruldum, yenildim ben bu hayata anne, kaderime ağlıyorum.

Ne zaman birine âşık olsam, susardım sadece,
Sanki büyük bir günah işlemişim gibi ürperirdi bedenim.
Sevmek bizim de hakkımız değil miydi? Harammıydı yaşamak?
Hep hayata bir sıfır yenik başladığım gelirdi aklıma.
Dilim lal, gözlerim kan bu gece; kaderime ağlıyorum anne.

Sokaklar sessiz, bulutlar dertli, yağmur telaşla yağıyor,
Avuçlarımda duruyor hâlâ isminin baş harfi — o bilmese de.
Başımda bir ağrı var bu sıralar, hiç mi hiç dinmiyor,
Tabiplere sordum, "Az bir ömrün kalmış" dediler, gülümsedim...
Bir sevda öyküsü son buluyor bu gece — kaderime ağlıyorum anne.