Düşlerimin çıkmaz sokağında yürüyorum, merhaba Gülyare…
Gönlümün kar beyaz sayfasına yazıyorum, sen dolu sözleri.
Uzaklara dalan gözlerimi, yaralı gülüşlerine adıyorum,
Hasretin parçalamış yüreğimi, yırtık bir kefene sarıyorum,
Sevdası büyük şehirlerde kaybediyorum, sana gelen yolları…

Sevgiye dair ne varsa, hepsini siliyorum bir bir hayatımdan.
Ümitsizliklerle yaşamak istemiyorum artık bu kısa ömrümde.
Ulaşması imkansız hedefler, hükmetmesin kanayan kalbime,
Zorda olsa yaşatmaya çalışacağım, dibe vuran gönül teknemi,
Seversen bir gün imkansız birini, anlayacaksın beni Gülyare.

Duygulara esir olmuş, mutlu, mesut yarını olmayan hayallerim,
Öylesine küskünüm ki, kendimle bile anlaşamıyorum bugünlerde.
Tebessüm eden bugulu gözlerim, kaçıyor şimdi aşk sahnesinden,
Bazen düşünüyorum da, denizde yüzemezken okyanusa kafa tutmuşum.
Sen uzanması imkansız bir yıldızmışsın da, anlayamadım Gülyare.

Saçlarından düşen bir teli koydum zarfa, saklıyorum cüzdanımda,
Sadece ona bakarak yazıyorum, biliyor musun, dertli mısralarımı?
Küllenmiş bağrımda ince bir sızı, bazen öyle derin saplanıyor ki,
Bırakıyorum kağıdı, kalemi; yalnızlıklara vuruyorum senli kalbimi.
Boğazıma düğümlenen kör düğüm oldu ismin, her nefesimde, Gülyare.

Hoyrat bir rüzgara kapılmış deli sevdam, koşardı korkusuzca,
Ne engeller aşmıştım senin uğruna, kimleri almıştım karşıma?
Duymayan kimse kalmadı sana olan sevgimi, bir sen bilmedin.
Her sabah çiçeklerden adını yazardım, geçtiğin okul yollarına.
Kaderimiz farklı yazılmış ama, ben seni çok temiz sevdim, Gülyare.

Kır zincirleri diyorum gururuma, var git, seni seviyorum de…
Sonra tekrar vazgeçiyorum, yeter üzüldüğün diyorum kendi kendime.
Kalbimle gururum arasında eziliyorum, çıkmazlarda kala kaldım.
Bir kuş olup uçar bilsem uzak diyarlara, unutabilsem keşke seni.
İçimden avaz avaz bağırmak geliyor, bütün kainata, Gülyareeeee…

Erkan ŞEREMET