İnsan konuşur.
Ateşten yoğruldu özün.
Fitne saçar sözün.
Hak katından düştün.
Kurusun fitne salan kökün.
Sen mesulüsün bu kadar zulmün.

Şeytan konuşur.
Ateşten yaratıldım.
Bazen insanları aldatıldım.
Ben zaten Adem’i kıskanırdım.
Kötülük benden doğacak diye inanmıştım.
Siz insanları gördükçe utanırım.
Ben özümü kötülüğe adamıştım.
Şimdi insanı görsem saklanırım.
Ben kötülüğün ve zulmün sultanım.
Ama şimdi bu saraya insanı koymalıyım.

İnsan konuşur
O kadar kötü mü insan?
O yüzden mi rahman verdi bize hicran?
Köreldi mi gerçekten insandaki vicdan?
Ondan mı dünya böylesine viran?
Vay insanın haline, dünyası gibi ahreti de oldu ziyan.

Şeytan konuşur.
İnsan benden bile kötü.
Bence insan bu dünyanın çöpü.
Kötülüğe adamış sefil ömrü.
Bir insan doğduğu an, vicdanı zaten ölü.
Vicdanı, ölü çocukların bedenine gömdü.
Oysa, çokça almıştı övgü.
Şimdi, en tepeden yerin altına çöktü.
Artık hiçbir şeyi görmez gözü.
Rahman bağışlayıcı, belki kurtarır insanı özrü.
Ama, Allah’ın beni affetmesi güçtü.
Oysa insan, benden daha çok benimsedi küfrü.
Belki, o yüzden cennetten sizi sürdü.
Cenneti kirletirdi, içinizdeki fitnenin kökü.

İnsan konuşur.
Elbet iyi insanlar da var.
İyilik ile kötülük arasına örülür bir duvar.
Sen vakit varken Allah’a yalvar.
Rabbimin rahmeti akarsular gibi çağlar.
Kötü olan elbet ateşlerde yanar.
Rahman her şeyin hesabını sorar.
Zaten rahmanın gözünde, senin cürmün ne kadar.
Ancak aklı olmayan sana ve nefsine uyar.