Londra yine aynı.
Yağmur yağıyordu.
Bay Fedrick parkta oturuyordu.
Elinde siyah şemsiye,
Tıpkı paltosu gibi eskiydi.

Yüzünde sert bir hal vardı.
Oysa genelde gülümserdi.
Ve uzakta Amelie göründü.
Fedrick doğruldu ve usulca yürüdü.
Sonra ikisi bir kafeye geçtiler.

Amelie’nin gözleri gülüyordu.
Fedrick kahvesinden yudumlarken söze girdi.
Ne zaman evleneceğiz Fedrick?
Usulca baktı ve ayağa kalktı.
Ve şöyle dedi.
Kahvesini içtiğim ülkede.
Beş çayını içtikten sonra.

Amelie dona kaldı.
Ve akşam olunca ayrıldılar.
Fedrick bavulunu toplarken.
Duvardaki haçı aldı ve çantasına koydu.
Biraz kibirle konuşarak şöyle dedi.
Ey göklerdeki babamız.
Üzerinde güneş batmayan ülken.
Senin ülkenden çalınan.
Hazineni almaya gidiyor.

Bay Fedrick asker kıyafetiyle gemiye binerken.
Rıhtımda Amelie ona el sallıyordu.
Hemen kamarasına geçti.
Sigara dumanı ile kaplıydı.
Masada alman biraları ve üzüm vardı.
Jason onu kucakladı.
Genç teğmenler askeri okuldan tanışıyordu.
Sonra general herkesi güvertede topladı.
Ve konuştu.
Kahraman İngiliz askerleri.
Bugün bizler İstanbul’a hareket ediyoruz.
Ve güneşin batmadığı Britanya.
Kutsal güneşin şehrine gidiyor.
Zafer İngilizlerindir.
Oraya varınca çayınızı bol sütle içersiniz.

Ve hareket başladı.
Soğuk Şubat ayında.
Boğaza demir gemiler varmıştı.

Aslında bay Fedrick.
Kasım ayından beri buradaydı.
Ama donanma başarısız kaldı.
Sonra geri çekildiler.
Hatta neredeyse ölecekti.
Ama tanrı onu korumuştu.

Bay Fedrick ve Jason.
Kıbrıs’a gelmişti.
Nisan ayında kara savaşı.
Yapılması belirlendi.

Sonra yeniden gemiler.
Görüldü ufuktan.
Ancak şimdi iş farklıydı.
Yalnız Fransız, İskoç değil.
Anzak, Hint ve siyahiler.
Çanakkale önlerindeydi.

Bay Fedrick gözü pek biriydi.
General Hamilton onu beğendi.
Ve taarruz ordusunun.
Gerisinde keskin nişancı yaptı.

Savaş uzamıştı.
Tam yedi ay geçmişti.
Jason ölmüştü.
Fedrick sakal bırakmış.
Ve gözleri uykusuzluktan kızarmış.
Ama.
Yine bir şey olmamıştı.
Beş çayı içme hayalleri.
Türklerin verdiği ayrana.
Muhtaç oldukları gün bitti.

Sonuçta ileri taarruz yapıldı.
Bay Fedrick yaralandı.
Savaşın ortasında unutuldu.
Ateşkes vaktinde onu.
Türkler buldu.
Uyandığında Türk askerini.
Baş ucunda gördü.
Minnetle başını öne eğdi.
Sonra Londra yolu görüldü.
Amelie onu sağ beklemiyordu.
Britanya boğazı geçemedi.
Dedi.
Amelie neden diye sordu.
Fedrick şöyle dedi.
Çocuk, yaşlı ve kadın hepsi bir ordu gibiydi.