Çok yazıyorum diye kalem dargın bana

Ben de bir o kadar kızgınım hayata

Gecikmiş sabahlar uykularımı bölüyor

Tanklar hep aynı hizada

Düşler yorgun ve yolda kalmış

Hastayım bu aralar kalbimden

Kalbim yorgun ve kanser

Şifası yok dedi doktorlar

Ancak ölüm temizlermiş bu hastalığı

Biliyorum yok bir şeyim senden başka

Sen ruhumda kanayan yara

Sözler de tükenir bu sevdada

İnsan ölümü düşler

Ölüm çoğalır hep yakamda

Sokaklar artık daha da dar

Gökyüzü özgürlüğüne düşkün

Aşıklar el ele

Duyarsın işte

Duyarsın

Ölmüş derler

Bir dua bile etmeden

Kırılır tahtım tacım

Sabır taşım

Bir hayalin ardında yorulan bedenim

Uzanır öylece cansızca

Hüzün bu aralar bir kaç beden büyük geliyor işte

Benim hikayemde evler soğuk

Benim hikayemde insanlar çıldırmış

Benim hikayemde hikaye yok

Ve ihanet diz boyu

Kahır hiç dinmeyen yağmur

Dizlerim de tutmuyor artık

Ömrümden ömür düştü uçurumlardan

Yuvarlandı ruhum kayalıklardan

Yok hiçbir şeyim senden başka

Ve sen hiç olmasaydın keşke

Ethem BABRAK