Seneler var ki gönlüm, hatıran ile dalgın,
Ne haber ne de selam, herkesim bana dargın,
Gidecek yerim de yok, hasret Nemrut bir yangın.
Dön ey vefasız nurum, karıncaya muhtâcım.


Önüm arkam uçurum, yollar sanki yasaklı,
Bir ses var ki içimde, ölümle iltisaklı.
Ne bahar ne de sevinç, her şeyim sana saklı,
Gel ey vefasız nurum, sensin kutsal mirâcım.


Bir mâh-i hülyâ gibi, geçtin de düşten düştüm,
Vuslata ermeyince, seni dertle bölüştüm.
Heyhat sensiz kollarda, ölmeden de ölmüştüm,
Dön ey vefâsız nurum, sensin Lokmân ilacım!


Zamân ki bir puthâne, her köşesi gam dolu,
Dil-i zârım harâbât, her nefeste bin kulû.
Ne mecnûn’a menzil var, ne vaslına bir yolu,
Gel ey vefâsız nurum, sensiz Mansûr Hallâcım!


Rûhum perîşan iken, sitemle yordum seni,
Avuçlarım kan doldu, duâyla sordum seni.
Gönlümde her secdede, gizlice gördüm seni,
Dön ey vefâsız nurum, sensin bütün mihrâcım.


İçimden kırk yıl geçti, bir adım atmadın sen,
Her ânım zift geceler, ne ferim kaldı ne ten.
Bir harâp tefekkürde, beklerim öylece ben,
Gel ey vefâsız nurum, sensin derd-i izâcım.