sanırım senin bana dönme ihtimalin,
/ kırkıncı gün delirir /
inancının gerçekleşmesi kadar yüksekti..




ahh akılsız kafam..

kırk kere çağırmak dururken,
ben kayan yıldızdan,
ya da,
dört yapraklı yoncadan,
ne diye medet umdum ki.?






sanırım,
parmağıma konan uğur böceğinin
dileğimi olmadık yerde düşürmesi,
aklımı uçurdu..






belki de haberim olmadan,
yalnızlığıma nazar boncuğu taktı biri..
kim bilir..






belki de büyüklerimi dinlemeliydim..
onlar baştan söylemişti;
kollarım bağlı oturmaya devam edersem,
kısmetimin kapanacağını..

sanırım bi hayli geciktim kollarımı açmakta..






aslında tüm gecikmelerimin sebebi;
bel bağladığım o heybetli ağaç..
gün gün kendi gibi kuruttu beni de..
başlarda çok gerçekçi duruyordu halbuki,

içimden bi ses / bi ihtimal / demişti..







ahh sevgilim;
tüm inançlarımın boşa çıkması bir yana,
yokluğunda bana en çok koyan;
kara kedilerin o imalı bakışları..


/ bizi gördüğünde çekmedin saçını başını /
der gibi hepsi..




şimdi var gücümle yoluyorum saçımı başımı,
bi ümit kalbin çınlar da bana gelirsin..



ne dersin faydası olur mu..?








*





tahtaya vurduğunu duyar gibiyim..