Zaman ne çabuk geçiyor bir tanem,
Uyumuyorum geceleri, zamanı tümden yaşamak için.
Ayrılacağım bu şehrin gecelerine asıyorum yıldızları,
Mıh gibi çakıyorum seni, nefesime, yüreğime,
Ama zaman hızla akıyor yine.

Bizli hatıraları renklendiriyorum kahve buğusunda kokusunda,
Kimi solgun hazan mevsimi gibi, kimi sevdiğin Nisan yağmuru huzurunda.
Uyumuyorum geceleri, tutsak ediyorum seni hatırlatan her şeyi.

Bir gün gideceğim bu şehirden ve evden,
Kalacağım desem de; saatlerin, günlerin acelesi var neden se?
Bana kalan ise; senli gecen zamanın içimde küllenmiş hatırası.
Bir bebek ninnisi gibi avunuyorum bunlarla,
Ama, zaman çok çabuk geçiyor, inan!

Zaman ne çabuk geçiyor bir tanem,
Uyandığım her sabah, rüyamdaki gözlerinde kalıyorum sanki.
Uyanınca, bir çay demliyorum hasretinle,
Her yudumda özlemin, içime sessizce dokunuyor.
Zaman ise umursamaz… yürüyüp gidiyor bizden.

Balkon kenarına hatıra bıraktığın iki saksı çiçek,
Senin adını verdim onlara: “Bizi ayıran zaman.”
Her sabah sularken çiçekleri, gözlerin geliyor aklıma.
Ve her akşam, boyunlarını büküyorlar usulca.

Uyumuyorum geceleri,
Bir sesini duyarım belki diye,
Radyoda çalan eski bir şarkı gibi dönüyorsun aklımda,
Sıradaki şarkı senin için bu arada,
Tüm kelimeler seni anlatıyor,
Tüm sessizlikler de sen…

Düşlerim var hâlâ seninle ilgili,
Küçük bir kasabada, sokak lambaları altında yürürüz belki,
Bir kitapçı vitrininde göz göze geliriz aniden,
Belki bir gün, belki başka bir hayatta…
Ama zaman, hep bizden önce varıyor o düşlediğim anlara.

Zaman ne çabuk geçiyor bir tanem,
Ama içimde geçmeyen bir tek sensin.
Sana yazdığım her dizede biraz daha soluyorum kırağı düşmüş bir kardelen gibi,
Gece değil sadece, artık gündüzleri de uyuyamıyorum.
Çünkü sen, artık her anımdasın… bize düşman zamana inat,
Senli anları mühürlüyorum, geçmişin en saf yerine.