Hani söz vermiştin bana,
Bırakmayacaktın elimi,
Şahit tutmuştun, gökteki yıldızı ve sabaha ışıyan güneşi.
Hani inandırmıştın ya kalbimi,
Sensiz yaşayamam, sensiz nefes alamam diye.
Hani söz vermiştin, yaşam denen yürüyüşümüzde,
Çıksa da önümüze engeller, aşacağız birlikte,
Ayrı ve gayrı bölünmeyeceğiz parçalara diye.

Hani sen, gözlerimin ta içine bakarken,
Ömrümün kalanını seninle tamamlayacağım demiştin.
Birlikte yaşlanacağız, saçlarımızı zaman ağartacak,
Ama yüreğimiz hep genç kalacak diye fısıldamıştın kulağıma.

Hani her fırtınada, ben savrulurken içimdeki ıssızlığa,
Sen liman olacaktın, sığınacak tek aşk olacaktın.
Kırılırsam, sarılacak;
Düşersem, kaldıracak eller senin olacaktı.

Hani...

Ama şimdi, ne yıldızlar var gecelerimde,
Ne de güneşin sıcaklığı sabahıma düşüyor.
Bir söz kaldı geriye;
Yarım bırakılmış bir yemin gibi içimi küflendiren.

Ne değişti, kim sustu önce bilmiyorum…

Sadece sensiz geçen her gün,
Sözlerinin yankısı gibi dolanıyor evimin duvarlarında.
Sana inanan kalbim,
Şimdi suskun…
Ama hâlâ seninle atıyor delicesine.

Ne zaman bir gülüş duysam uzaktan,
Senin sesin sanıyorum…
Oysa çoktan susmuşsun sen,
Benimle konuşan sadece yokluğun.

Biliyor musun, hâlâ duruyor zihnimde o akşamlar,
Sonsuzluk yemini ettiğimiz yerlerde,
Taşlar bile unutmamış sesini,
Rüzgâr esince fısıldıyor adını usulca.
Bir gülüşünle filizlenen baharlar,
Şimdi kurumuş bir dal gibi hazana büründü, hatta maziye.

Yine de kızgın değilim sana,
Kızgın değilim...
Affetmeyi seçiyorum...
Bir sınavdın ömrümün içinde,
Gidişin bile güzel kaldı içimde,
Ve ben her sabah,
Belki dönersin diye,
İki fincan kahve koyuyorum hâlâ masama…

Biliyorum ki bu fani dünyada;
Sınav olan sendin, soruların cevabı ise ben,
Ben geçtim sınavı, ama ya sen?

Şimdi tüm verdiğin sözler senden şikayetçi,
Hatta, dargın, mutsuz ve hasta,
Hani sözler vermiştin ya bana,
O verdiğin sözler, şimdi vefasızlar kabristanında...