Kadınım.
Ey Adını Hasret koyduğum Yüreğim Gurbet Kadınım
varlığına Tiryaki yokluğuna mecnun Olduğum Gönlüme kurak çöl’üm.
Dalıp dalıp battı’ğım derin girdab’ım.
Ufkuna gözlerimi dikti’ğim umudum.
Gerçekleşmeyecek olan hayalim.
Ve Hiç Yaşayamadığım cenne’tim.
Kor gibi Yandığım cehenne’mim
Yine almış başını gidiyor avare gönlüm.
Belliki yine sende alacak soluğu.
Ey beni ayrılıkların şairi hüzünlerin erbabı eyleyen yar.
Veda edişine alıştım’da Yokluğuna gücüm yetmedi.
Zihnim’deki sensizliğin yok oluşunun korkularına Yenik düştüm.
Ben sende boğulurken içimde ölüyorum.
Sevdan ise hep dik bir yokuştu bana.
Her içime çektigimde nefesim kesilirdi.
Serdenmi geçiyordum yoksa sendenmi bilemedim.
Evim dedim,çıkmaz sokağım oldun.
Yurdum dedim,gurbetim oldun.
Sılam dedim,hasretim oldun.
Yarim dedim,yaram oldun.
Ey sevdası bana İbrahim’in ateşi olan yar.
Yokluğunda ne çok yandım bilemezsin.
Bazen Okyanusun ortasında yanan bir Gemiydim.
Bazen Nuh’un gemisine el sallayan bir avare.
Bazen ayrılığın ateşiyle kavrulan Yakup’tum.
Bazende kör karanlık kuyularda Yusuf.
Ama hep bir anka kuşu gibiydim yar
Doğar, doğar tekrar, tekrar yanardım.
İçim içimden göçüp gitti de Bir seni uğurlayama’dım içimden yar.
Yeniliyorum Senin yokluğuna.
Yeniliyorum zamana,Yeniliyorum hayata,
Yeniliyorum içimdeki varlığına.
Ölüyorum yavaş,yavaş Gecenin karanlığında.
Sensizliğin Kara kışında.
B__T__✍️