öfkeme yenildim
öfkem kırgın bir iklim
birileri gibi değil
her şeyin içinde
ve her şeyden uzak
grinin en koyu tonu
ansızın bir veda habercisi
ve siyahın uçlarında gezinen âmâ bir yolcu..

bir an kendi rengimde belirdim
içimde hiç olmayan bana uzak
ve gökkuşağının en mavisinde
onlardan arınarak
benliğimi kuşatan o hiçlik
kırmızı bir öfkeyle kuşattı ruhumu
o deli isyanla açtım bayrağımı
hür bir ifadeyle belki son ses
imkansızdı artık yarınlar kesildiğinde nefes..

kalp atışlarım çırpınırken muhkem bir hüzünle
namütenahi bir yolculuğa merhaba dedi kelimelerim
ben artık oydum değişemezdim
yeni kimliğimle başbaşa oturdum/dertleştim
bu onulmaz öfkenin girdabı sardı dört bir yanımı
kafasına sıkmak istedim bir an
tetikteydi elim
sıkıca kavradım titriyordu gönlümün yaprakları
tam vuracakken kuzeyden bembeyaz bir ışık belirdi
ve durdurdu bu intiharı
-Öfkene hakim ol fakat onu diri tut
ve ekledi, sakın ha eksilme kendinden..

telaşım azaldı
kendi ayaklarımın üzerinde dimdik duruyordum
ve kimse için değildi bu
benliğim omurgamı diri tutmuştu
hiç kimseden
hiçbir şeyden eksilmeden..

sonra bir damla gözyaşı belirdi göz pınarlarımda
vakitsiz gelen güzel anılar geldi hatrıma
hayallerimin yıldızlarında tuttuğum dilekler
öfkemi bastırdı derin bir huzurla
yokluğumu bildim varlığımdan
ve her hiçlikte beliren o varlıktan
varlığın sahibine mesrur bir muhabbet ile
ruhumun üşüyen iklimine sessizce serpilen vuslat yağmurları
yürüdüğüm yolda ince bir çizgi üstünde taşıdı mabeynine
ve en can alıcı cümlesiyle vurdu kalbimden
denediğin yolda sadece huzurla yürümeyi dile..