Rutin iç sıkıntılar manifestosu
İcat ettiğim, uyduruk bir duygu bu...
Beynimi istila eden kemirgenler...
Uyanmaya korktuğum sabahlar,
Gelmesin istediğim kurum geceler...
Kâbuslar...
Yastığımda haydut kâbuslar ordusu...
Ve defterimde kravatlı, devrik cümleler...

Aramakla bulunmuyor,
Ama bulanlar hep arayanlar...
Çok çelik çomak oynadım,
Vedası bulaştı yüzüme esrik günlerin...
Gökyüzünden habersiz uçurdum uçurtmaları.
Tutuklu kaldım,
Ay’ın şavkını çalan sırtlanlar ülkesinde...

Şimdi uyanma vakti bu ütopyadan...
"Hiç" saydım kendimi.
Yıkadım yüzümü yüreğimin kanında.
Saldım yılkı atları evrenin en ücrasına.
Üşümek yoktu artık zemheride,
Yanmak haramdı nefsin ateşinde...

Âdem gibi tövbedeyim şimdi,
Nuh’un tahammülünde,
İbrahim’in fedakârlığında,
İsmail’in teslimiyetinde,
Eyyûb’un sabrında...
Yunus’un ümidiyle
Başladı çıkış, Yusuf’un kuyusundan...

Yağdı şuur yağmurları.
Yıkadım içimdeki kirli elbiseyi.
Döktüm olup biten ne varsa.
Şimdi;
Yeni bir aşk, yeni bir çizgi...
Özgürüm artık ben, özgürüm.