Yarım bıraksaydın keşke adımlarını…
Nefesini çekip almasaydın yanı başımdan…
Valizinden daha ağır olmasaydı vedan…
Gitmeseydin…

Şimdi bir bıçağın ruhumu tenimden çekmesi gibi, neye dokunsam senin yokluğun kesiyor sesimi.
Gözlerim, kapılardan dökülen sesini arıyor hâlâ.
Sokak lambasının altına düşen gölgen, sanki yitik bir ömrün parçasıydı.
Saatler sustu, çay bardakları soğudu, ve masanın üstünde bıraktığın sigara paketi bir daha hiç açılmadı…

Günler geçti, takvim yaprakları sarardı, ama ben hâlâ aynı akşamda yaşıyorum.
Her aynada yüzünü arıyor gözlerim,
Her rüzgârda adının yankısını arıyor kulaklarım,
Her şarkıda sesin gizlenmiş gibi çarpıyor kalbime.
Ne zaman aynaya baksam, arkamdan sen çıkacakmışsın gibi ürperiyorum.

Unutmak, kapanan bir defter sanıyorlar.
Oysa sen, gecelerin arasına sıkışmış bir sayfa gibi hiç kapanmıyorsun.
Bir sokakta eski bir şarkı çalsa, bir kahvede tanıdık bir koku yayılsa, aniden beliriyorsun yanımda.
“Gözlerim seni görmüyor belki, ama kalbim, her çarpışında kapına vuruyor.”
Unutamamak işte tam da bu…
Gecenin bir türlü sabaha uyanamaması…

Bazen kapının tokmağına ilişiyor gözüm,
Anahtarını çevirip içeri girecekmişsin gibi…
Sanki her an “Ben geldim” diyecekmişsin gibi…
Odalar yeniden nefes alacak, ve ben yıllardır sakladığım cümleleri bir çırpıda dökeceğim avuçlarına.

Düşümde, valizini bırakıyorsun eşiğe,
“Yollar sensizliği taşımadı” diyorsun,
Ben de suskunluğumu çözüp gülüşüne sarılıyorum.
Sonra uyanıyorum..
Ve anlıyorum ki dönmek, yalnızca düşlerde mümkün seninle…

Ama şimdi biliyorum; bazı yolculukların dönüşü yoktur.
Kapılar bir kez kapanır, ve sessizlik, içerde kalanın payına düşer.
Sen ardında yalnızca boş bir sandalye bırakmadın,
Bir de saati durmuş bir hayat bıraktın bana.

Ben burada,
Zamanın bile sana uymayı reddettiğini her nefeste yeniden anlıyorum.
Dönmeyeceksin biliyorum…
Ben de bu gerçeği, her sabah yeniden öğreniyorum…