Bu gece sıradan bir karanlık değil...
Bu gece, geçmişin yüzümüze ışık tuttuğu, geleceğin gölgemizden korktuğu bir an.
Kapıyı Ernesto “Che” Guevara açıyor. Sakallarında isyanın külü, gözlerinde yitik halkların yangını var.
“Buyrun” demiyor. Çünkü bu masa için çağrılmazsın, uyanırsın.
İçeri girince sağdaki pencerede Émile Zola var;
bakıyor ama görmüyor değil,
görüyor ama sadece dışarıyı değil —
görüyor susan kalabalıkları, bastırılmış hakikati, işçilerin sigara dumanı gibi tüten öfkesini.
Bacadan çıkan dumanı Fyodor Dostoyevski körüklüyor.
Bu duman, sadece ateşin değil, insan ruhunun çırpınışıdır.
Aklın karanlık labirentlerinde yanmış bir vicdanın dumanı…
Yanık kokuyor, ama kül değil — iç görünün is kokusu bu.
Masada ise bir çatışma var.
Friedrich Nietzsche “Tanrı öldü” diyor.
Immanuel Kant usulca bakıyor, “Ama ahlak yasası hâlâ içimde” diye fısıldıyor.
Evrenin yaratılışı tartışılıyor. Büyük patlama değil, büyük suskunluk anı sanki.
Bir fikir bir başka fikrin boynuna sarılıyor —
ne şiddet, ne uzlaşma... sadece karanlıkta titreşen düşünce.
Köşede çayı Jack London demliyor.
O çay, açlıkla yoğrulmuş bir yazgının, soğukla kavrulmuş bir vicdanın sıcağı.
“İç” diyor, “Bu dünyada ya kurtlarla savaşırsın ya da kendini ısıtmayı öğrenirsin.”
Kapıda biri daha var.
Sessizce içeri süzülüyor, başını kaldırıyor ve konuşmuyor.
Çünkü o zaten her şeyi biliyor.
Carl Gustav Jung.
İçsel gölgeleri aydınlatan adam.
“Bu masadaki herkes, aslında senin parçan,” diyor.
“Ve sen… bütün bu parçalarla konuşmaya cesaret eden ilk kişisin.”
Sonra masada bir boş sandalye kalıyor.
Çünkü hâlâ aranan biri var.
Henüz sorusunu sormamış olan biri.
O kişi sensin.
Ve geceye şu not düşülüyor:
Ey zaman, ey insanlık…
Sandığımızdan daha yalnız, bildiğimizden daha derin,
sustuğumuzdan daha çok şey bilen bir parçamız var.
Ve o parça, bu gece yazıyor.
Tarih susabilir, ama bilinç konuşmaya devam edecek.
#Ruhsohbetçisi