BABAN VARSA DAĞLARINA KAR YAĞMAZ

Dağlarıma karlar yağdı eylülde benim,
Evet, biraz önce ben babamı kaybettim,
Darlandım, boğaldım,
Göğsüme taşlar döşendi bugün,
Kolay değil,
Ömrümce sevdiğim kahramanı kaybettim.

Boynum sızlıyor, ama en çok da sağ tarafı,
Hep oradan öperdin, koklardın beni babam,
Derin bir nefes çeker söylerdi,
Evlat kokusu cennettenmiş,
Ben de çocuklarımı,
Senin gibi öpüp, kokluyorum babam.

Kelimeler düğümleniyor boğazımda,
Başucunda ağladım,
Diledim ama çıkmadı sesim,
Yüzümü yüzüne sürüp,
Gözlerini dünyaya kapattığımda,
Yürek nasıl kavrulur, onu hissettim.

Üşüyorum, sırtım boşlukta kaldı sanki,
Arkama baktım, sen yoktun babam,
Dayandığın dağ babanmış meğer,
Baban varsa dağlarına kar yağmazmış,
Bırakıp da seni baban giderse eğer,
Artık dağlarından kar eksik olmazmış,


Babasıyla birlikte ölürmüş evlatlar,
Ama babayı kabrine yalnız koyarlar,
Toprak kokan rüzgarlı dağımı,
Sana sormadan toprağa yasladılar,
Vallahi istemedim, hakkını helal et babam,
İlk toprağı üstüne, zorla bana attırdılar.

Ben hep çocuktum, büyüyemedim hiç,
Kollayanımdın, koruyanımdın babam,
İnsan bazen kaybedince de ayağa kalkar,
Çocuğunu kucağına aldığında değil,
Atasının tabutunu musalladan,
Omuzladığı anda baba olur evlatlar.

Hani söylerdim hep, sizi uğurlarsam,
Yanınıza yatarım, dayanamam,
Anamın da yanına yatamadım babam,
Artık benim de yavrularım var,
Onları yalnız bırakamam.
Eylülde dağlarına kar yağdıramam.

EROL TASLAK