GÜL VE KÜL


Gül kokulu kadınlar sevdim ben,
Okşarsan dalında, çıkaramazsın,
Ellerine siner kokuları,
Gül kokan kadınlar,
Narindir, incitilmek istemezler,
Bir kez sevmişlerse seni,
Eminlerdir hep kendilerinden,
Bilirler hayattan ne istediklerini.

Gül kokulu kadınlar,
Hele bir karar vermesinler,
Umursamazlar öyle herkes gibi,
El alemin “ne derler” ini,
Çekip koynuna alırlar seni,
Gül bahçesine girdim sanırsın,
Deli gibidir sevişmeleri,
Asla çıkmayı düşünemezsin.

Kül kokulu kadınlar sevdim ben,
Öyle bir çıkartırlar ki paketinden,
Dudaklarına girmek istersin,
Kül kokan kadınlar,
Minnetsizdir, eyvallah etmezler,
Eğilip bükülmezler hiç,
Nefes alırken içer sevdiğini,
Gerekirse de üfler, terk eder seni.

Kül kokulu kadınlar,
Sevmezler almadan vermeyi,
Kitabın ortasından konuşurlar,
Önce aklını alırlar başından,
Mükellef sofra kurulur ardından,
Genç ya da olgun fark etmez,
Çekinmezler asla yaşından,
Sofradan kalkmak isteyemezsin.

Kül kokulu kadınlar sevdim ben,
Gül kokuluları da...
Gül kokulu kadınlar, kül kokulular…



EROL TASLAK