Son soluğunu verirken,
hangi kelimeyi yutkundun?
Hangi cümle dizildi boğazına,
ama demir gibi sustu dilinde?

Avuçların hâlâ sıcaktı,
bir çocuğun yüzünü ısıtacak kadar.
Ama o elleri zincirlediler,
demirin soğuğuyla dondurdular,
şiirlerinle kırılacaklarını bilerek.

Gözlerini sımsıkı kapattılar,
kör sandılar seni!
Oysa sen,
karanlığın ortasında bile
görmeyi bilen adamdın.

Biz şimdi o gözlerin günahını çekiyoruz.
O ellerin ağırlığını taşıyoruz.
Taşlanmış evlerin,
yakılmış kelimelerin yasını tutuyoruz.

Ve ben suçsuzum,
henüz bebektim,
evin taşlanırken!
Ama bil ki, meşalen bende!

Kalemindeki kıvılcımı sakladım.
Sesindeki yangını büyüttüm.
Özgürlüğün sustuğu yerde
şiir gibi ayaktayım!

Sevgi dedin, susturdular.
Sevgi dedin, taşladılar.
Sevgi dedin, yaktılar.

Ama korkma!
Bir kişi bile kalsa,
o bir kişi,
"Sevginin eş anlamlısı kötülüktür" dedirtmeyecek!

Hatice GÜZEN