İlk insan Adem’den beri gidenin tutulur yası,
Son yolculuk veda yeri, bir caminin musallası...

Müezzinin gür sesinden, caminin minaresinden,
Bir ölünün künyesinden, hemen okunur Salası...

Herkes ömrü kadar yaşar, musallalar dolup taşar,
Görenlerin aklı şaşar, budur teneşir tahtası...

Ağa, paşa olsa bile, tacı, tahtı kalsa bile,
Bir hamamdan gelse bile yıkanır hep kiri pası...

Gözü yaşlı yakınların, dostların, arkadaşların,
Belki bugün belki yarın üç gün sürer ağlaması...

Olsa bile kelli felli, gideceği yeri belli,
Ömür oldu şimdi elli, olsa da köyün ağası..!

Neler vermiş neler almış, emaneti kimde kalmış,
Ne söylemiş, nerden çalmış, meydana çıkar foyası..!

Biri gelir, biri gider, bir gün herkes veda eder,
Acep komşuları ne der kesilince faturası..!

Ölen vaaz eder bize, “Sen de hazırlan” der bize,
Cemaatten bazıları çalar yine yol havası..!

Dünya telaş, dünya yalan, yok burada baki kalan,
Bize nasıp kısmet olan üç kişilik çay parası...

Ölüm haktır biliyoruz, başsağlığı diliyoruz,
Okumaya geliyoruz bir Fatiha, üç İhlas’ı...

Yazan: Araştırmacı Yazar ve Halk Şairi
Adem İmdat KESİCİ