Merhamet kalkıyor köyden, şehirden,
Kıyamet geliyor, dünya utansın.!
Komşuya ikramlar kayboldu birden,
İnsanlık ölüyor, dünya utansın.!

Varlığın içinde huzur bulan yok,
Komşu kapısını gidip çalan yok,
Her gün cenaze var ibret alan yok;
Yaradan biliyor, dünya utansın.!

En yakın akraba arayıp sormaz,
Vefasız dostlar bir yarayı sarmaz,
Bayramdan bayrama ziyaret olmaz;
Çiçekler soluyor, dünya utansın.!

Gelenek, görenek, kurallar vardı,
Gözler dar günlerde dostu arardı,
Şimdi yürekleri bencillik sardı;
Düşmanlar gülüyor, dünya utansın.!

Şiddet gösteren var masum kadına,
Tehdit savruluyor namus adına,
İşkence yapan var öz evladına;
Yuva yıkılıyor, dünya utansın.!

Garibanlar çöpten ekmek topluyor,
Zenginler sabaha coşup hopluyor,
Evlat anasına bıçak saplıyor;
Lanet dökülüyor, dünya utansın.!

Bazıları çıkmış dinden, imandan,
Kimi uzaklaşmış yüce Kur’andan,
Selam verilmiyor yürekten, candan;
Başa kakılıyor, dünya utansın.!

Herkes can derdine düşmüş gidiyor,
Saltanat sürenler sitem ediyor,
Tuzu kuru olan "bana ne" diyor;
Cefa çekiliyor, dünya utansın.!

Hayranlık veriyor ekmek bölüşen,
Daha kalkamıyor yerlere düşen,
Çöpe atılıyor komşuda pişen;
Yoldan çıkılıyor, dünya utansın.!

Biz duygusu bitmiş, hep bana olmuş,
Muhabbet gülleri sararmış, solmuş,
Menfaat ve çıkar yerini bulmuş;
Canım sıkılıyor, dünya utansın.!

ADEM İMDAT KESİCİ