...
göğsümüz
acımasız devlerin istirahatgâhıdır
henüz bilmem kaç yaşındayken ölmüştür
akran olan baharları


hiçliğin kurallarında
karşı kıyıların gramer yasalarında
var olmak dediğimiz yük
hayat dediğimiz yol çıkmaza girerken
başlar acıya hoş geldin ağıtları
ve dahi mendiller yas merasimleri


şu yorgun kaldırımların üstüne
on binlerce ayak yağar
bir tarafta tacizci kornalar
bir tarafta içinden çıkma sanatları
gün doğmadan geri kusar ışığını şehir
şu istenmeyen tepe avcıları
şu ataerkil duvarlar
bir kadının en cesur sesini bile susturur


sihirli bir nefes gerek
ve sihirli bir kilit kapıları açmak için


her gece kuzgunun kanatları serilir çatıya
her gece tilkiler dolaşır rüyalarımızda


yalnızlığın gecekondu odalarında
tarihin zorbaları bir çocuğun saç uçlarında
karanlığın kursağında
barbar bakışların kıskacında
artık adımızı çak kulağımıza ey zülal!


biz bu şehrin diğer yakasında mansur kalmış
sürgününe gönül bağlamış bir başız
biz bu şehirde günahıyla yaşayan sevaplar kurağıyız
iflah olmaz bir gülümseme çabası
cılız bir ateş böceği sağanağıyız


biz yaşarken bir at ürker nallarından
vadide zıplayan bir geyik kaşınır boynuzlarından

yarısı yazılmış şiir yarısı Kaf dağında
büyürsek eğer adına destan diyecekler
biz yarısı okunmuş dua yarısı beddua
büyürsek belki de mucize diyecekler


de ki ey zülal
yağmurda ıslanmış bir mektup kadar
aşk kaça kadar okunur oralarda
yalnızlık kaça kadar sürer
hayal kaça kadar yaşar
gözyaşı kaça kadar akar



de ki bir resim yapacaksın
renkleri hiç olmayacak
sen tablo diyeceksin
o duvar hiç bulunmayacak
bir hayat süreceksin tefsiri olmayacak
sen yaşam diyeceksin
çıt dese karışacaksın rüzgara
o yaşam hiç olmayacak


....