Gözlerim ve gönlümdeki
Sitemlerimi göremeyeceksin artık
Ama
Ruhumdaki sana sitem seslenişlerimi
Bileceksin yalnız
Artık sen bir uzak iklimin
Yağmurlarına sığınırken
Ben sitemkar mektupların
Avunmasız akşamlarındayım

Bir sessiz gemi gibi süzülüp gitti umutlarımız
Neden bilemedim, okul zilleri sevinçleri kadar
Tahta masalarındaki silgi, kalem arayışları kadar
Bu hayatta aranan bir mutluluk olmadığını
Kaybettim, annemli sitemleri
Maziye gömdüm, baba bekleyişleri akşamları
Her mevsim bambaşka duygular yazarken
Hayat sayfama
Tek mevsimim, sonbaharın sokaklarında
Kuru yaprakları ile avundum
Düş kurduğum ; renkli dünyamın tek rengiyle

Oysa
Ne yendim acıları
Ve, yenildim boyun eğdim bükemediğim
Mutluluğun demirden bileğine, pes dedim
Ben sitemimi, yazsam da sana, mektuplarına
Rüzgara karışıp gider tüm duygularım

Ben hep
Gözyaşı sokaklarına sığındım
Yüreğime acımasız karlar yağdı
Sen gittin diye
Ve, senden bana
Issız bir ayrılık kaldı
Sendin, gözlerimi geceye bırakıp giden
Bendim deniz ; dalgaların çarptığı umutsuzluğa
Boşuna yelken taşıyan yalnızlıklarımla
Mayınlanır yürek kaslarım

Hep seni görüyorum düşlerimde
Şimdi suskun bir dünyadayım, matem tutan
Batan gün, bir ışığını daha söndürür içimde
Bir rüzgar alıp götürür
Dudaklarımda yarım kalan kahkahaları
Ağrılar başlar parmak uçlarımda
Kederli akşamların hüzün çeşmelerinden
Yağmurlarım akar içime, bir dolu gökyüzü kadar
Hayallerim düğümlenir kalır boğazımda
Sensizlik şiirleri dökülür dudaklarımdan

Geliver ; sitemlerime bir cevap
Ansızın uykusuz gecelerime sızıver
Bu suskun simsiyah gecelerime
Yorgunum !
Çözüver yokluğunun kördüğümünü
Bir son ver/sen
Gel/sen ; sensizlik hüznüme
Bitsin bu hasret bu özlem

Günay Koçak

25. 2. 2025