Bilemezdim bir gün kopup gideceğini
Düşünemezdim ayrılığın böylesini
Yıkıp üstüme tüm akşamların karanlığını
Gittin demek
Oysa en güzel masalsı akşamlar bizimdi
Renk renkti dünyam, pencerem kuşlarla şendi
Yeşiller boy boydu içerimde
Toz pembe dönüyordu mevsimler
Kış olsa da akşamlar
En sıcağıydı sığındığım odalar
Mutluluğun resmini çizmiştim gözlerime

Düşünüyorum da şimdi
Durdu mu zaman, neden geçmiyor günler
Kabuslarla bir başka uzuyor geceler
Tutsak olsam yine kapansam benliğine
Çalsan kapımı ; açsam, anlasam rüya olmadığını
Haykırsam birden tüm özgürlüğüme
Seninle dolu zamanlarımı yitirmediğimi
Anlasam, koşsam yine yollarda
Kuşlar gibi cıvıldasam dallarda

Söyle
Bu hangi mevsimdir yaşadığım
Hala yarım kalmış umutların durağı gönlüm
Bir bak bana
İçimde anıların son konseri var
Gözlerim az sonra sağanaklarını boşaltacak !
Gidişinse, yaşanmamış ömrümün
Celladı olacak

Masal ve gerçek arası bir ikindideyim hep
Anılarım kırağı gibi yağıyor düşlerime
Çok görüyor geceler, bir sabahı bile bana
Bilmem sensizliğe uzanan kaçıncı gecem bu
O ezeli yorgunluğumun pençelerinde
Belli ki artık bir yitimin içindeyim
Eridi gitti sevinçler, hüzün şarkılarının kör zamanlarında
Şimdi acıların deneme tahtası ben oldum
Avuçlarımda kaldı
Bir tutam yalnızlığım

Günay Koçak

23. 2. 2025