Gece çökmüştü şehrin üstüne.
Sessizlik, sokak lambalarının titrek ışığında dans ediyordu.
Soğuk bir rüzgar geçti içimden,
Ama hava senin kadar soğuk değildi.
Nefesim buğulanıyor, silmeye cesaretim yoktu.
İçimde bir şey kırıldı
Ellerim üşüyordu ama cebime koymak istemiyordum,
çünkü eskiden sen tutardın onları, sıcacık.
Şimdi kim tutuyor ellerini ?

Düşündümde.
En son benimle ne zaman güldüğünü görmüştümki ?
En son ne zaman içten bir seni seviyorum fısıldamıştın bana?
Cevaplarını bulamadan boğazım düğümlendi.
Çünkü artık önemli değildi.
O an anladım ki, sen çoktan bir başkasına gitmiştin.
Bir şeyler çoktan değişmişti sende
İnsan en çok, boşa giden emeğine çabasına acıyormuş meğerse.

Ve birgün seni gördüm. Bir köşe başında,
Gözlerin kocaman, ellerin sıcak…
Ama bana değil. Başkasına gülümsüyordun,
Tıpkı bir zamanlar bana gülümsediğin gibi.
Dondu zaman o an , nefesim yarım kaldı herşey gibi.
O an anladımki, artık benim değildin.

Hiç olmamışsın gibi, hiç bana ait olmamışsın gibiydi…
Adımlarımı geri attım, dünya üzerime geliyordu o an sanki.
Bir cümle dolandı zihnime, içimi sızlatan, kalbimi sıkan
Düşündükçe tek bir cümle dökülüyordu dilimden
Boğazımı yakan, göğsüme çöken
Sen kime sarıldında ben üşüdüm bu kadar?

Biliyormusun ? insan, birini kaybettiğinde değil,
O bir başkasına sarıldığında üşüyormuş en çok.
Söylesene sen kime sarıldın da ben üşüdüm bu kadar?