Sen Çöldün.
Ben ,yanık kalbimin susuzluğuyla,
Ayak izlerimi bırakıp yorgunluğa,
Bir vaha gibi sevdim gözlerini.
Seninle kavrulmak ,
Yağmurun serinliğinden güzeldi.
Aşkın ateşinde yanmak,
Bir damla sevgine değerdi.

Sen çölde bir rüzgardın,
Savururken kumlarını yüzüme,
Ben nefesimi tutardım,
Belki serinliğinde bir damla bulurum diye.
Her kum tanesi, bir günah gibi yaksada tenimi,
Ben yine de çok sevdim seni
Yanmayı sevdim, kavrulmayı sevdim,
Çünkü yangınımın adı bir tek sendin.

Sen çölde sessizliktin,
Uçsuz bucaksız yalnızlık gibi.
Ben kelimeler döktüm toprağına,
Belki filizlenir diye umuda.
Bir gül gibi içimde sakladım seni.
Ben seni çölde vaha gibi bekledim sevgili.
Ne rüzgar söndürebildi ne zaman silebildi hasretimi.

Sen çölde bir geceydin,
Ben ay ışığına hasret bir yıldız.
Uykusuz kalandım hayalinle,
Saklardım bir şiiri gözlerimde.
Ben, aşkın çöle serpilen umuduyum belki de
Her adımda biraz daha gölgeme gömülen,
Yine de seni sevmekten vazgeçmeyen.

Sen çöldün.
Kül olmuş kalbimle, yanık bir nehir gibi,
Susuzluğunu taşırım damarlarımda.
Adın, dudaklarımdaki en ağır susuzluk.
Bir yudum hasretin bir ömre bedel.
Ben, gözlerinde serap arayan yolcu,
Sen ise ufkuma çizilmiş bir sonsuzluk.

Sen dilimde kuruyan son hece,
Sol yanıma açtığım en derin sevda
Kalbim, dudaklarında su ararken,
Bedenimi hasretin kokusu sararken.
Her susuzluğumda kana kana adını içtim ben.
Sen çöldün… Ben sana hep vardım,
Ve seninle bir ömür yanmaya razıyım.

Şiir : Gizemce Gizemli Şiirler