sığıntı kentin limanlarında
çığlık çığlığa bir martı düşüyor
kanatlarından sızan ilham perisidir
günahkar bir dili fırçalamak için
tanrı ile kavga etmiş

yazık
keşke söyleseydi/n
ucundan azıcık keserdim dilimi

masumiyetine bulaşmış
ölü adam profilim
kimsesiz
kefensiz
derinliklerinde gömülü
ki gömü
bulanın olsaydı eğer
satar mıydı kalbimi

yazık
keşle söyleseydi/n
geri alırdım yüreğimi

sen hiç kendin değildin
damarlarından geçen bir ölümlünün
iflah olmaz repliklerine
adını aşk diye yazdırmıştın

terk edilmiş gözlerine perdeler indiriyordu
hayatımın sahnesinde
sufle beklemeye alışkın
gayri meşru iç sesin

yazık
keşke söyleseydi/n
fısıldardım beni sevdiğini

kor halimle
teslim olunmuş minnetine secde eden cinnetim
ilenç duraklarında
soluklandıkça buldu kendini

ansızın dökülmekteydi incilerin
dizdikçe boynuma
bir bir dişlerini
dali’nin elinde ki “düş fırçası”
kendi kanında boyadı aşk’ı

yazık
keşke söyleseydi/n
bende vardı intihar mavisi…