0
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
138
Okunma
Beton yığını, gökyüzü gri,
Sokak lambası, tek dostu ben miyim?
Açlık sızısı, kemirir içimi,
Bir parça ekmek, hayalim şimdi.
Yorgun beden, tükenmiş umutlar
Çocuk yüzleri, kirli ve mutsuz.
Hayaller kurardık, yıldızlara bakarak,
Ulaşılamaz bir rüya gibi sanki
Sessiz çığlıklar, duvarlarda yankılanır,
Kim duyar ki, bu feryadımın karanlığını.
Bir damla sıcaklık, bir elin sıcağı,
Belki o zaman, biter bu yalnızlığın şarkısı.
Kader çizgileri, bizi nereye sürükler?
Bu kent savaşında, kim kazanır bilmem.
Bir gün umut doğar, belki bir yerden,
Ve biz buluruz, kendi cennetimizi.
Benmiydim bu kentin yoksulu.
5.0
100% (1)
