O gözlere esir oldum,
Bir sonsuzluk denizinde kaybolmuş bir gemi gibi,
Hangi limana yelken açsam,
Hep senin kıyılarına vuruyor dalgalarım.
O bakışların bir tuzak mı,
Yoksa bir sığınak mı bilemiyorum,
Ama her seferinde,
Daha derine batıyorum,
Daha çok sende kalıyorum.

Ne zaman gözlerine baksam,
Bir hikâye başlıyor içimde.
Ama bu hikâye yarım kalmış,
Sonu asla yazılmayacak.
Her virgül, bir nefes alışı,
Her nokta, bir vedanın yankısı gibi.
Ve ben, o hikâyenin bir karakteri değil,
Sadece okuyucusuyum,
Her kelimede kendini kaybeden.

O gözlere esir oldum,
Bir şafak vaktiyle gece arasında,
Ne tamamen aydınlık,
Ne de bütünüyle karanlık.
Sanki gökkuşağının silik renklerinde,
Kaybolmuş bir melodi gibiyim.
Hangi nota bir kurtuluş getirir,
Hangi ses yankılanır içimde?
Cevap yok… sadece gözlerin var,
Ve o gözlerin çağrısı.

Bir harita gibi gözlerin,
Ama yolları dağılmış,
Hiçbir pusula göstermiyor doğru yönü.
Her baktığımda,
Kendimden bir parçayı bırakıyorum orada,
Ve yine de eksilmiyorum.
Çünkü o parçalar,
Senin gözlerinde çoğalıyor.

AHMET NEJAT