Ey artık bende yaşamayan anılarım,
sokak sokan sokak lambası altında titrer gölgem,
sokak sokak dolaşan yalnızlığım,
eski bir türkü gibi yapışmış yakama, çıkmıyor benden.
Sen gideli her taş seni sayıklar oldu,
her yağmur damlası adını koyar avucuma.

Ellerim cebimde, içimde kasım,
yüreğim senle dolu, şehir bomboş kalır bana.
Bir vakit birlikte aktığımız o dar ara sokak,
hâlâ teninin kokusunu saklar duvarlarında.

Rüzgâr usulca dokunur yüzüme,
sanki parmak uçların değiyor yine,
dönüp bakıyorum; yok kimse,
sadece yokluğun sarılır boynuma.

Ah, bir kahve içsek aynı masada,
aynı fincanda,
dudak izlerin duruyor hâlâ kenarında.
Zaman donmuş, ben donmuşum,
sen çoktan göçmüşsün başka kıyılara.

Ey artık bende yaşamayan anılarım,
gelin geri, söndürün içimdeki koru,
ya da bırakın küle döneyim bu köşede,
çünkü sensiz
ne sokak sokak,
ne gece gece,
ne de ben ben.

Seni hâlâ
deliler gibi,
usulca,
kahrederek
seviyorum.