Bir sessizlik çöktü,
Küller, savrulan birer anı gibi,
Rüzgarın dokunuşuyla yeniden savruluyor.
Ama bu uçuş bir vedanın yankısı,
Bir kaybın derin izleri…
Küllerden hüzün yangınları yükseliyor,
Ve ben o yangında,
Hem kül olup savruluyorum,
Hem de yeniden doğmayı bekliyorum.

Hangi ateşin iziydi bu?
Bir aşk mıydı, bir hayal mi,
Yoksa hiç başlamayan bir hikaye mi?
Her kül parçasında bir isim saklı,
Bir yüz, bir bakış, bir fısıltı…
Zamanla unuttuğumu sandığım ne varsa,
Şimdi burada,
Bu küllerde yaşıyor,
Ve her biri yeniden yanmaya hazır.

Küllerden hüzün akşamları ,
Sönmüş gibi görünen ama hep içten içe yanan.
Bir zamanlar göğe yükselen o alevler,
Şimdi sadece birer iz bırakmış olabilir,
Ama izler, bazen alevlerden daha yakıcıdır.
Çünkü alev geçer,
Ama küllerde anılar kalır.

Bir çığlık yükseliyor içimden,
Ama bu çığlık bir ses değil,
Bir suskunluk denizi.
O denizde boğuluyorum,
Her dalga bir pişmanlık,
Her kıyı bir hatıra.
Ve her hatıra,
Yüreğimi yeniden ateşe veriyor.

Küllerden hüzün akşamları,
Bir geçmişin hesabını soruyor bana.
"Hangi anıyı terk ettin?" diyor,
"Hangi düşü yarım bıraktın?"
Ve ben, cevap veremiyorum.
Çünkü cevaplar da küllere dönmüş,
Ve rüzgar onları da savurmuş.

Bu yangın, bir yok oluş değil,
Bir yeniden doğuşun habercisi belki de.
Çünkü her kül,
Bir tohum saklar içinde.
Ve o tohum,
Bir gün yeşerir,
Bir umut filizlenir,
Bir hayat yeniden başlar.

Ama bu umut,
Hüzünle kardeştir.
Çünkü yeniden doğmak,
Önce ölümü kabullenmekten geçer.
Her külden bir yangın yükselir,
Ve her yangında bir yaşam gizlidir.
Bu yaşam,
Hüzünle örülmüştür,
Ama o hüznün içinde
Bir ışık da vardır.

Küllerden hüzün akşamları ,
Bana bir şeyi öğretiyor:
Hiçbir şey tamamen bitmez.
Bir aşk biter,
Ama anısı kalır.
Bir hayat söner,
Ama izi sürer.
Ve her iz,
Bizi yeniden şekillendirir.

Bu yangının ortasında duruyorum,
Ne kaçıyorum, ne de teslim oluyorum.
Sadece izliyorum,
Küllerin uçuşunu,
Ve o sonra yükselen hüzün alevlerini.
Her bir alev,
Bana bir şey söylüyor:
"Sen, bu yangından daha güçlüsün."

Ve ben biliyorum,
Bu küllerden bir hayat daha yükselecek.
Belki yeniden yanacağım,
Ama o yangın,
Beni yok etmeyecek.
Çünkü her külden,
Bir umut doğar.
Ve her hüzün,
Bir yaşamdır aslında.

Küllerden doğan hüzün akşamları,
Bir bitiş değil,
Bir başlangıçtır.
Ve ben,
Bu başlangıçta,
Kendi hikayemi yazmaya devam edeceğim.

AHMET NEJAT