Aklı epey karışık zamana denk gelmişiz.
Eskiden...
Çok eskiden anlatırdı eskiler birkaç kelime.
Herkes taşırmış dostunu.
Olmadan bir evcilik oyunu.
Şimdi bu zamanda,
Dostluk ilk terk edilenmiş
Çünkü herkes, kolay bir yol edinmiş
Bahaneler her sözün evi,
Yırtık viraneler kimsesizlerin meskeniymiş
Günün yorgunluğu kendine sırdaş ararken
Yarından dünün izlerini silme telaşı,
Yine bana terk edilmiş.
Özler oldum bu günlerde.
Aynaya bakıp ağlamak gibi,
Nasıl özlenirki bu deme,
Anlamıyorsa seni aynadaki sen bile
Nasıl özledim denir başka birine...
Okadar küfür dolu dize varken
Kim hak eder özlenilmeyi
Ağzım bu ara hep bir bozuldu
Arada ağlarken,
Aynadakine göz kırpıp,
Arkası kalabalık küfürler deniyorum
Hani sanki Ankarada dayısı olan,
Yada bir mafyanın yeğeni küfürler
Öyle kalabalık yani,
Aynalara yansımıyor aklım
Yansıyan içimdekiler olsa,
Belkide kendimi bırakır onlara söverdim.
Kim bilir, Belki kendimi af bile ederdim.
Bu kimin suçu bilemedim.
Benimmi yoksa aynadaki beninmi?
Sanki Suç baştan başa benim...
Belkide Ben suçun ta kendisiyim...