İnsan;
Bir defa doğar
Bir defa yaşar
Bir defa ölür...
Güneş senin için doğuyor.
Bahar senin için geliyor.
Dallara yapraklar senin için yeşeriyor.
Dağlarda gözleri kınalı ceylanlar sana bakıyor.
Papatyalar, mor menekşeler sana gülümsüyor.
Buna rağmen hala gam denizindesin niye?
Bu keder, bu efkar neden?

Kar beyazı güvercinler uçur gökyüzüne.
Türkünü söyle bulutlara.
Yelken aç umutlara.
Üzülme!
Hayat kısa, dünya fani, unutma!

İnsan;
Bir defa doğar
Bir defa yaşar
Bir defa ölür...
Sesini duy çağıldayan nehirlerin.
Ve uğultusunu mavi göklerde uçan kuşların.
Karlı dağlara, hoyrat rüzgarlara ve salkım salkım bulutlara şiirini yaz.
Ağlamak ve ağlatmak niye?
Üzmek ve üzülmek neden?

Denizi sev. Sahile sevdalı dalgaları sev. Gümüş renkli martıları...
Ve aynı gezegende nefes aldığın insanları sev.
Reddedilmekten Korkma!
Güneş gibi sıcak, toprak kadar vefalı ol.
Dök içindekini, sevgini hissettir.
Su gibi aziz, su gibi temiz ol.
Lokmanı paylaş, hırkanı paylaş, derdini sevincini paylaş.
Unutma, hayat paylaştıkça güzeldir.

Abdurrahman Tümer