"Aşk, sessiz bir yaradır; giderken bile kalpte derin izler bırakır."

Aşk acısı, sokulgan bir kedi gibi,
Dokunduğum her şeyde izini bırakır.
Kırık cam parçaları dökülür içime,
Yara almamı bekler, sızım sızım kanatır.

Bardaktan boşanırcasına yağan yağmur gibi,
Kavuşmak hayali dolanır gözlerime.
Kadife teninde bir evlilik hikâyesi
Anı olur, düş olur, gömülür dizlerime.

Ahşap evde çalan eski bir radyo sesi,
Bir aşk şarkısı mırıldanır usulca.
Âlemde her şeyin sebebi aşktır derken,
Yüreğimde fırtınalar kopartır yargısızca.

Kalbimin sol yanına yerleşmiş o sancı
Ağır ağır işler elyazmasıyla.
Kayıplara karıştı her şey sen giderken,
Bütün acısına rağmen, sessiz bir vedayla.

Kaşlarım arasına sıkışan o kırışık,
Erkenden inen akşamı griye boyar.
Köhne binada yankılanır unutulmuş bir an;
Aşk gülünün kokusuyla odaya dolar.

Bu ölümlü dünyada zor şeyler: aşk, mutluluk.
Herkes âşık olur, herkes bir gün yanar.
Zengin-fakir aşkının acımasız adaleti
Ağır bir iz bırakır, usulca susar.

Hayal meyal geçerken gözlerden,
O ince ışık gül yanaklardan sızar.
Gök delinmiş, tufan kopmuş sanki;
Terkedilmiş âşıklardan bir ah sesi çınlar.

Elimden kopan bir hayatın ardından,
Dilimde hep aynı dize:
"Aşktır, aşktır âlemde her şeyin sebebi."
Geriye sessiz yankısında bir iz bırakır, her dem taze.

Halil Kumcu
14 Kasım 2024 / Perşembe / Ankara