Zembereği kırık,
eski bir saatte,
Durur zaman,
acılar susmaz,
Kırık dökük anılar
dizilir sessizce,
Hangi söze,
hangi dosta
sığar bu yük?

Gece çöker,
uyur şehir,
bir nefes bile sessiz,
Ama koynumda,
ölümün soğuk gülüşü,
Kurnazca süzülür,
bakışları karanlık,
Gizli bir yaradan
kan sızar,
görünmez iz.

Kirpik gölgelerine
düşer
acıların ağırlığı,
Dudaklarıma
konan soğuk,
sabahı bekler,
Hangi uykuya,
hangi düşe sığar
bu hasret?
Karanlık
büyür içimde,
sessizlik
kadar derin.

Yitmiş umutların
külleri savrulurken,
Kırık dökük hayaller,
dökülür bir bir,
Bir ömür
süren hüzünle,
sessiz bağdaş
kurmuş,
Bağrında acının,
susar ama yakar,
sözsüzce.

Yıkık duvarlar,
yarım kalmış
cümleler,
Göğsümde
sükût eder,
eski bir aşkın izleri,
Hangi bahara,
hangi umuda
doğar bu öfke?
Küllerle örterken
üzerini,
her düş
yeniden dirilir.

Ve yine de yanar,
görkemli bir yangın gibi,
Ne kül olur,
ne söner,
kendini hatırlatır,
Bir başka gecede,
bir başka gözde
can bulur,
Unutulmaz
izlerin yankısıyla,
acı yeniden
doğar.

sevgi denizi