Mavi bir sabaha uyanmak
Ekim sonları şu yalnızlığımızda
Ve dünyayı duymadan
Başka seslerin Farkına varmadan
Nereye gittiğini bilmeden
Mavi bir sabaha uyanmak
Ekim sonları şu yalnızlığımızda

Ve yürümek
Sonu hiç gelmeyecek gibi

Raylar üzerindeki vagonların
Koştuğu gibi dipsiz karanlıklara belki
Bir daha dönemeyecek olmanın verdiği hüzün gibi
Yürümek..
Gecenin karanlığında
En karanlığında
Mavi bir ekim sabahında
sensiz olduğumuzu bilerek
Ve de isteyerek
Yürümek
Şu yalnızlığımızda

Mavi bir ekim sabahında
Giden trenin son vagonundan
Dumanlı bakışlar atarak
Gitmek ve kalmak arasında
Korkunç bir çaresizlikle seyretmek
Mavi bir ekim sabahını
Şu yalnızlığımızda


Her ilerleyiş
Birer uzaklaşmadır
Diyordu bir filozof
Sustum..
Mavi bir ekim sabahı düşündüm
Ben nereye gidiyordum
Şu yalnızlığımızda

Senden ve kendimden
Arda kalan tek şey Zamandır
Bomboş ve koskocaman
Önemsiz ve de işe yaramayan
Bir yalandır
Gecenin sonundaki
Bulanık bir zihindir
Mavi bir ekim sabahında
Şu yalnızlığımızda

Yürümek diyordum
Kararan zihinleri en iyi dağıtan
Dünyayı arkada bırakarak
Ve seni düşünerek
Hem de mavi bir ekim sabahı
Havanın soğuğuna aldırmadan
Şu yalnızlığımızda



Yağmur hiç eksik olmuyor ekimden
Adımlarım sana doğru yaklaşıyor
Düşünceler ısınıyor
Soğuyan havaya inat
Hızla ilerliyor adımlarım
Belki de geriye doğru yavaş yavaş
Ekim sonları
Şu yalnızlığımızda

Tren yavaş adımlarla yürüyor
Ben en arkada ki vagonda
Geriye dönüşün mümkün olmadığı
Mavi bir ekim sabahındayım
Özlem dolu bakışlarla
Zihnimdeki resimleri siliyorum
Yağmur her zaman ki sakinliğinde
Bana soğuğu hissettiriyor
Ve Düşünceler git gide ısınıyordu
Ben donmak üzereyken
Ekim sonları
Şu yalnızlığımda

Herkes bilmeli
Açıkça görüneni
O kadar anlattım
Boşa gitmesin hepsi
Filozof falan da değilim
Görmek zor değildir bunu
Ekimin sonu
Yalnızlığın başı
Sadece yürüyorum
Mavi bir sabah
Ve hep aynı yalnızlığımla