herkes kendi karanlığına tutkun
herkes ne bulsa kendi mağarasına taşıyor
duvarlarında su coşkusu mağaranın
çoğaldıkça daha zengin daha bencil
yağmurlar yağsın uzun uzun
arınsın dünyanın arka sokakları
yağmur yağmurları da yıkasın

çocuktum ne zaman bir cana zulüm
ne zaman ortalık toz duman
sesim o cırlak ustura yangısı sesim
en yüksek perdeden arya
sus derdi annem,
Allah büyük.
(amenna ve saddakna)
ben susmayı hep günah saydım

bana masal anlatan ninem olmasındı
ziyanı yok
kurşun askerli dergilerim
denizkızından tanıdıklarım
beş taş oynadığım hayalî arkadaş
ekmeği tuzu bölüştüğüm  mahalle ömre bedel
biz bez bebekleri bile olmayan dik başlı veletler
badem ağaçları, karaağaçlar
kırık kol diz kapak yaraları
ne zaman yoklasam hep bi çokluk
büyümek  işte ansızın deprem
başka şehirler karmaşa
buz gibi uzak şehir duvarları

sonra ben bazı şeyleri bildim
bildiğim kendim gibi değildi
insan insana kurt insan insana suistimal
insan annesinden uzakta bi hiç
insan babasından ayrı yarım
insan, içimden çıkan yaralı kurt
bu uzun bu netameli yerde
bu üstümüzden geçen silindir bu asfalt bu yakıcı çığlık
durup baktım
ben aslında topraktım
adımı yol koydum
sonra toz barut kurşun
durup baktım ben balçıktım

çocukluğundan ne getirdin diyen çocuk
karabasanlar riyalar arasından kopartıp
bir top karanfil

kırmızı