gitmiş miydiniz

yara bere bir de hırka ile hepimiz
kanayan yanlarımız iğreti masumiyetimiz
zaman kayması bir kırılma
başka hayata iriden açıldı gözlerimiz
her şey orada mümkünmüş gibiydi
babam öldü hiç ağlamadım
bedenimde ben olmayan biriyle uzanmak o derin uykuya
babam öldü hiç ağlamadım
biz en çok o unutkanlık kim kimdi
o soğuk bakış tereddüt
o rengini kaybetmiş sıcaklık
eskimiş ne varsa düne zimmetli
unutulmuş
aç şu çekmeceyi orada
yanılgılar ve sahipleri çocukluğumuz
babam öldü hiç ağlamadım



hissi kablel vuku olsun vukuattan önce
histerik bir dünyaya açamam gözlerimi
fırtına sonrası dağılmış anlar saatler günler
ben hiç buralı değilim

çayın demi kahvenin kokusu
camların buğusu  sensiz ve sessiz
suyun renginde bir bulanma
havanın ağır kokusu
babam öldü hiç ağlamadım

iyi bi şeyler olsun artık dedim
korkusu olmayan bir şey
her bir şey kadar büyük bir şey
kaç kulaç mesafe inciten yokluk

Iyi bir şey olsun açalım ellerimizi
her birimiz bir inanma noktasında hayatımıza tutunuyoruz



şiir yazdığımda ben yeni bir yıla daha giriyorum
sokaklarda mahmuzlanmış bir sevinç
yaralı dilimi buzdan kelimeler zorluyor
musallat her düşünceden sıyrılıp
bir şey söyleyeceğim
bir küçük sır
yaklaş
ķendini sev koru onu
herkes kendine kalıyor sonunda
babam öldü hiç ağlamadım

şimdi uzak bir İstanbul örtsün her şeyin üstünü