Bir acı düşün şimdi eylülce
Bir acılı anı, bir yıkık yaşam
Gidiyorum desem de korkmadan
Bu şehirden gidiyorum ağlama
Karamsardır yaşantı, yıkılmış duvarlarda
Bir kopuştur kişinin eylüllerinden

Ben yaşıyorsam, direniyorsam yaşamaya
Sen geleceksin diyedir gülüm
Kıyamet kopacak deselerde anlamam
Tomurcukları açacak daha leylaklarımızın
Bil ki ; mavili bahçelerinde bu kentin

Karlar yağıyor kılcal damarlarıma dek
Kuşlar şarkı söylüyor makamsız
Sen düşüyorsun aklıma, yaşamak bıçak gibi !
Sensizlik kırkikindilerce apansız
Yokluğun yağıyor içimdeki acılara, örs- çekiç !
Zaman durmadan taşıyor anıları gözlerime
Her akşam ve her sabah bu şehirde

Gözlerini aradım çaresizce
Yağarken başıma bilmediğim taşlar
Sen uzak bir hücrede ağlardın
Buluşamazdık dağlar kadar olsada özlem
Susardı volkan sıcakları bile
Bir avuç kum gibi avuçlarımda

Sana sensizliğimi nasıl anlatsam
Sen yoksun diye geceyi bilmiyor gözlerim
İçimde - tufan - dan sonra en acı
Fırtınalar koptu !
Nerede şimdi ; ellerin bendeyken
Dalardım acımasız gurbeti düşünürken
Ama yanımdaydın ya, gözlerinde görürdüm
Mutluluğun ışıklarını , bebek çığlıklarını ya
İşte benim mavi dünyam buydu

Şimdi karanlıkları kuşanmışsa zaman
Gece yarıları yerle gök arası
Kapkara dallarda, tüm kuşlar suskun
Sokaklar kimsesiz
Sokak lambaları fersiz
Yoksul çocuklar üşür
Ellerim üşür
Yüzümde ıslak tebessümler
Bekliyorum geri dönmeni

( Deprem şiirlerimden )
Günay Koçak

29. 10. 2024